Rzecz o kobiecości i o macierzyństwie

Matki są szalenie kobiece... (cytuję, co napisano)

To prawda. Ale nie tylko macierzyństwo definiuje kobietę. I chodzi o to, żeby na co dzień umieć znaleźć równowagę.

Niektórzy wciąż przedstawiają macierzyństwo w krzywym zwierciadle - na dwa skrajne sposoby.

Najwyższy czas przestać lukrować macierzyństwo - mam na myśli głównie pisma dla matek, których już dawno nie kupuję, ale z ciekawości sprawdzenia czy coś się we wspomnianym względzie zmieniło, od czasu do czasu przeglądam je w kiosku. I niestety wciąż pełno w nich "szkrabików", "maluszków" i "brzdąców" (takim bowiem nazewnictwem wspomniane media operują pisząc do młodych matek) oraz eleganckich, wypoczętych (już w pierwszej dobie po porodzie) kobiet. Dzieci też wyłącznie pouśmiechane i nie-absorbujące. Wszystko takie wylukrowane, słodkie, różowe i... zupełnie nieprawdziwe.

Drugi biegun (już nie poprzez media płynący, ale z otchłani przeszłości, chłodnym surowym głosem praprzodków przemawiający), to nawoływanie w stylu: zaprzyj się samej siebie i złóż się w ofierze na ołtarzu macierzyństwa.

Tu mamy kobietę już nie wylukrowaną ze słodkim maluszkiem, ale matkę uciemiężoną - każdego dnia pokornie przyjmującą na ramiona ciężki krzyż macierzyństwa i bez użalania się, bez narzekania, bez cienia zwątpienia, dzielnie podążającą każdą z 24 godzin tegoż dnia po to tylko, aby następnego dnia wszystkie te czynności powtórzyć ponownie i tak aż do menopauzy, gdy biologiczny zegar wybije ostatnią godzinę prokreacji.

Taki obraz macierzyństwa to też kłamstwo a wspomniany nawołujący przekaz, od zawsze był czymś złym. Na szczęście dzisiaj, coraz więcej kobiet i mężczyzn już to zauważa.

Coraz więcej rozumie, że do prawidłowego funkcjonowania kobiety-matki, niezbędny jest czynnik, jakim jest równowaga.

Jeżeli ktoś (np. PAN MĄŻ) oczekuje, że matka bez reszty odda się macierzyństwu, zamknie w domu z dziećmi i zapomni o całym świecie, a przede wszystkim o sobie samej (bo przecież dzieci najważniejsze), to znaczy, że najprawdopodobniej jest tyranem lub naiwniakiem.

Żadna normalna istota płci żeńskiej, nie przestanie nagle być kobietą tylko dlatego, że urodziła dziecko/dzieci. Fakt pojawienia się w życiu kobiety potomstwa nie jest bowiem tożsamy z zanikiem jej płci.

Oznacza to tyle, że wraz z pojawieniem się dzieci, zainteresowania, pasje i potrzeby rzędu wyższego, nawet jeśli się nieco zmieniają, nie przestają istnieć. Są nadal i nadal domagają się wcielania w życie i realizacji. I nie widzę powodu, dla którego hipotetyczny PAN MĄŻ, miałby nagle zabronić swojej żonie realizowania w życiu czegoś jeszcze poza macierzyństwem – może to być praca zawodowa, może to być jakieś hobby, spotkania z psiapsiółami itp.

I wcale nie chodzi o zepchnięcie dzieci na dalszy plan – choćby dlatego, że to nie jest możliwe. Chodzi o to, żeby matka, w natłoku bieganiny, jaką ma na co dzień, mogła bez poczucia winy, znaleźć chwile, które są tylko dla niej. W końcu kobietą była od zawsze, a matką stała się wraz z pojawieniem się dziecka.

Nie da się 100% swojej egzystencji spędzać w pracy. Nie bez powodu dniówka wynosi ileś tam godzin, po których pracownik opuszcza stanowisko pracy i zmienia optykę. Dlaczego niby matka (opieka nad potomstwem plus domowe obowiązki to też praca) miałaby nie mieć możliwości czy prawa do zmiany swej optyki?

Macierzyństwo to cudowna przygoda, ale radość z niej płynącą da się poczuć pod warunkiem, że pomiędzy byciem matką i byciem kobietą zapanuje równowaga.